سمانه قاسم وش اخیر، روزیه دبیری،
جلد ۱۴، شماره ۳ - ( پاییز۱۳۹۹ ۱۳۹۹ )
چکیده
هدف اصلی از این پژوهش، بررسی آزمایشگاهی تأثیر نحوۀ کاربرد ژئوتکستایل در میزان توانایی باربری خاک‌های مخلوط رسی و شنی منطقهی باراندوز برای کاربرد در لایه‌های روسازی راه است. دراین پژوهش خاک رسی استفاده شده با خاک شنی با درصدهای (۲۵، ۵۰ و ۷۵) مخلوط شده است. تأثیر ژئوتکستایل در دو حالت بررسی شد، درحالت اول به‌صورت لایهای (یک لایه، دولایه و سه لایه در نمونه جای‌گذاری شده است) و درحالت دوم، ژئوتکستایل به‌صورت قطعاتی با ابعاد ۱×۱ و ۵×۵ سانتی‌مترمربع به‌طور تصادفی با درصد های وزنی ۱، ۲ و ۳ درصد با مصالح مخلوط شده و رفتار مصالح ارزیابی شده است. برای انجام تحقیق از آزمون آزمایشگاهی نسبت باربری کالیفرنیا (CBR) هر دو حالت خشک و اشباع براساس استاندارد ASTM D۱۸۸۳ بهره گرفته شده است. به‌گونه‌ای که طبق استاندارد سرعت بارگذاری mm/min ۲۷/۱ انتخاب شده و عدد CBR برای نفوذ پیستون به میزان ۵/۲ و ۵ سانتی‌متر برآورد شده است. درحالت اشباع میزان درصد تورم در نمونهها اندازه‌گیری شده است. نتایج حاصل از تحقیق نشان میدهد که میزان بهینۀ ژئوتکستایل مورد نیاز برای مسلح کردن مصالح بررسی شده به‌صورت قراردادن ۱ لایه در قسمت میانی و یا افزودن ۱% وزنی ژئوتکستایل به ابعاد۱×۱ سانتی‌مترمربع است که این میزان در شرایطی که خاک اشباع باشد به‌طور چشم‌گیری از میزان تورم میکاهد و از آن جلوگیری می‌کند.
